شکستگی استرسی لگن

شکستگی استرسی لگن نوعی شکستگی است که بر اثر ضربات مکرر با شدت نرمال به یک استخوان لگن ضعیف و در آن ایجاد میشود.

البته گاهی هم این شکستگی بر اثر ضربات مکرر با شدت زیاد به یک استخوان لگن طبیعی و نرمال بوجود میاید.

به نوع اول شکستگی استرسی شکستگی بی کفایتی یا Insufficiency fracture و به نوع دوم، شکستگی ناشی از خستگی یا Fatigue fracture میگویند.

شکستگی استرسی لگن در چه نواحی دیده میشود

لگن یک ساختار حلقوی است. در پشت، یک استخوان مثلثی به نام ساکروم یا استخوان خاجی قرار دارد و در دو طرف، دو استخوان بزرگ و پهن و منحنی به نام استخوان بی نام قرار دارند. این دو استخوان در جلو در ناحیه ای به نام سمفیز پوبیس به هم میرسند.

هر استخوان بی نام از اتصال سه استخوان دیگر به نام های ایلیوم و ایسکیوم و پوبیس درست شده است.

قسمتی از هر استخوان بی نام فرورفتگی است که به آن حفره استابولوم میگویند. درون حفره استابولوم سر استخوان ران قرار دارد. سر استخوان ران و حفره استابولوم با هم مفصل ران را درست میکنند.

در زیر سر استخوان ران گردن استخوان ران قرار دارد که موجب اتصال سر به تنه استخوان ران است.

شایعترین قسمت هایی از لگن که دچار شکستگی استرسی میشوند ساکروم و پوبیس و گردن استخوان ران هستند.

شکستگی استرسی چگونه ایجاد میشود

اگر یک سیم فلزی را دهها بار خم و راست کنیم در محل خم شدن بریده میشود. علت این بریده شدن را خستگی فلز مینامند. استخوان هم در مقابل نیروهایی که به آن وارد میشود همین واکنش را نشان میدهد.

با هر قدمی که برمیداریم نیروهای وزن به استخوان های لگن وارد میشوند. اینها نیروهایی چندین برابر وزن انسان هستند.

خوشبختانه استخوان زنده است و سلول های استخوانی در مقابل نیروهایی که به آنها وارد میشود واکنش نشان میدهند. این واکنش بصورت ساختن استخوان های بیشتر است. پس هرچه نیروهای بیشتری به استخوان وارد شود قویتر میشود.

استخوان ورزشکاران همینطور قوی و محکم میشود. آنقدر نیروهای قوی ولی تدریجی به استخوان وارد میشود که به تدریج قوی و محکم میشود.

اگر این نیروها خیلی قوی باشند ممکن است قبل از اینکه فرصت پیدا کند تا استخوان بیشتری بسازد دچار خستگی شود و شکستگی استرسی ایجاد شود.

یا اگر استخوان ضعیف باشد و فرد دچار پوکی استخوان باشد ممکن است نتواند در مقابل نیروهای وارد استخوان بسازد. در این وضعیت هم استخوان دچار خستگی شده و شکستگی استرسی ایجاد میشود.

شکستگی استرسی لگن بیشتر در چه افرادی دیده میشود

شکستگی استرسی لگن بیشتر در دونده ها دیده میشود. دو استقامت و دویدن در مسافت های طولانی شایعترین علت این بیماری است.

وقتی دونده مسافت دویدن یا زمان دویدن را زیاد میکند یا شیب مسیری را که میدود زیاد میکند فشار زیادی به لگن وارد میشود.

وقتی وزن دونده زیاد میشود و یا مثلا وزن کوله پشتی او زیاد میشود نیروهای وارده به لگن او به ناگهان افزایش میابند. این موجب افزایش ناگهانی فشار به استخوان لگن و بروز شکستگی استرسی لگن میشود.

شروع آموزش نظامی میتواند این شکستگی را ایجاد کند. در این وضعیت فرد را مجبور به دویدن زیاد یا رژه به مدت های طولانی یا در مسافت های زیاد میکنند و بخصوص اگر جثه فرد ضعیف باشد یا وزن فرد زیاد باشد احتمال بروز شکستگی استرسی بیشتر میشود.

این شکستگی در خانمها بیشتر از آقایان دیده میشود. در افراد مسن، افراد با پوکی استخوان، کسانی که اختلاف در طول پاها دارند یا در افراد مبتلا به کوکسا وارا هم شکستگی استرسی لگن بیشتر دیده میشود.

علائم شکستگی استرسی لگن چیست

مهمترین علامت شکستگی استرسی لگن درد لگن است. در شکستگی ساکروم این درد معمولا در پشت باسن احساس میشود. درد ممکن است به کمر و یا به پشت ران هم انتشار پیدا کند.

در شکستگی پوبیس که معمولا در ناحیه راموس پوبیس است درد معمولا در کشاله ران احساس میشود. درد شکستگی استرسی پوبیس ممکن است به جلوی ران هم انتشار پیدا کند.

درد با ایستادن و راه رفتن و با بالا رفتن از پله یا دویدن بیشتر میشود و با استراحت کردن کمتر میشود.

درد در ابتدا ممکن است فقط در شروع دویدن و یا در شروع تمرینات ورزشی باشد ولی اگر به آن اهمیتی داده نشود بتدریج در حین فعالیت های معمولی و سپس در حال استراحت هم درد احساس خواهد شد.

درد میتواند موجب لنگش و بد راه رفتن شود.

برای تشخیص شکستگی استرسی لگن از تصویربرداری استفاده میشود. در رادیوگرافی ساده لگن ممکن است خط شکستگی دیده شود ولی در بسیاری از موارد رادیوگرافی ساده طبیعی است

تشخیص شکستگی استرسی لگن معمولا با کمک ام آر آی و یا اسکن رادیوایزوتوپ داده میشود.

درمان شکستگی استرسی لگن چیست

در مورد درمان شکستگی استرسی گردن استخوان ران در مقاله دیگری به تفصیل صحبت شده است. وقتی تشخیص شکستگی استرسی ساکروم یا پوبیس داده میشود فعالیت های ورزشی یا دویدن بیمار باید کلا و بلافاصله متوقف شود و بیمار برای راه رفتن از دو عصای زیر بغل استفاده کند.

گرم کردن محل درد میتواند در کاهش درد موثر باشد و مصرف داروهای ضد التهاب غیر استروئیدی مانند بروفن یا دیکلوفناک هم میتوانند شدت درد را کم کنند.

وقتی فعالیت شدید بدنی متوقف میشود بدن شروع به ترمیم شکستگی میکند و معمولا در عرض دو سه ماه شکستگی جوش خورده و درد بیمار از بین میرود.