طول عمر پروتز لگن چند سال است

پروتز لگن یا مفصل مصنوعی لگن وسیله ای است که پزشک جراح آن را به جای مفصل خراب شده لگن در بدن بیمار کار میگذارد.

وقتی که مفصل لگن به حدی خراب میشود که درد زیادی برای بیمار ایجاد میکند درمان آن با جراحی تعویض مفصل لگن و کارگذاری پروتز است. بیماری های زیادی هستند که میتوانند مفصل ران در این حد خراب کنند.

شایعترین آنها آرتروز و روماتیسم و سیاه شدن سر استخوان ران و دررفتگی مادرزادی مفصل ران هستند.

کلا به هر وسیله مصنوعی که جای یک قسمت طبیعی از بدن را بگیرد پروتز میگویند. مثلا به پای مصنوعی پروتز پا میگویند.

مفصل ران قسمتی از لگن است که در بعضی بیماری ها ممکن است کاملا تخریب شود. درمان این وضعیت اینست که مفصل خراب شده را با یک مفصل مصنوعی جایگزین کنیم.

در لفظ عامه مردم مفصل ران را مفصل لگن هم میگویند پس مفصل مصنوعی ران همان مفصل مصنوعی لگن و همان پروتز لگن است. این عبارات تفاوتی با هم ندارند.

همانطور که بشر عمر محدودی دارد و گاهی اوقات عمر اعضای بدن از عمر خود فرد کمتر است و زودتر از خودش از کار میفتند پروتز لگن هم عمر محدودی دارد. هر چیزی در عالم چه طبیعی و چه ساخته بشر همینطور است.

غالب مردم چنین تصور میکنند که عمر پروتز لگن بسته به جنس پروتز دارد. مثلا تصور میکنند اگر یک اتومبیل یا یک موبایل موغوب بخرند برایشان مدت بیشتری کار میکند پس پروتز لگن هم همینطور است و اگر جنس پروتز خوب باشد عمر پروتز زیاد میشود.

این حرف البته تا حدودی درست است ولی مهمترین عامل موثر در عمر پروتز لگن جنس آن نیست.

مهمترین عامل کیفیت جراحی است که در طی آن پروتز کار گذاشته میشود. اگر جراحی به درستی انجام نشود مفصل خیلی زودتر از موقع دچار سایش شده و خراب میشود و یا اتصال خود را با استخوان بدن از دست داده و لق و شل میشود و یا عوارض دیگری مانند عفونت یا دررفتگی ایجاد میشود.

هر کدام از این وضعیت ها که ایجاد شود به معنای پایان عمر پروتز است و به این معنا است که باید جراحی مجدد انجام شده و پروتز جدیدی کار گذاشته شود. قطعا جراحی دوم مشکل تر از جراحی اول است و نتایج آن کیفیت یک عمل خوب اولیه را ندارد.

پس همه تلاش بیمار و پزشک باید این باشد که بهترین کار در همان جراحی اول انجام شود.

عامل بعدی که در عمر پروتز لگن موثر است جنس و کیفیت پروتز است که قطعا هرچه بهتر باشد عمر مفصل بیشتر میشود.

کیفیت سطوحی از پروتز لگن که روی هم ساییده میشوند باید طوری باشند که کمترین اصطکاک را داشته باشند و کیفیت سطوح تماس پروتز با استخوان لگن و ران باید طوری باشد که اتصال محکمی با استخوان برقرار کنند و جنس قسمت های تشکیل دهنده پروتز لگن باید طوری باشند که هم استحکام و هم قابلیت انعطاف کافی را داشته باشند.

عامل بعدی هم وضعیت جسمانی خود بیمار است. کیفیت استخوان های بیمار، سن و وزن بیمار، وضعیت تغذیه بیمار، اینکه مبتلا به چه بیماری های زمینه ای هست، اینکه چه سطحی از فعالیت بدنی و جسمانی دارد همگی میتوانند بر روی عمر پروتز لگن تاثیر داشته باشند.

اگر بیمار استخوان های محکم و خوبی داشته باشد و کلسیم و ویتامین دی به اندازه کافی به بدن او برسد عمر پروتز لگن او بیشتر خواهد بود.

مصرف ویتامین ها و ریز مغذی ها و پروتئین ها و داشتن وزن متعادل در داشتن یک پروتز با عمر بیشتر موثر هستند.

در کسانی که بیماری های مزمن زمینه ای دارند ممکن است عمر پروتز کم شود. داشتن فعالیت بدنی متناسب برای عمر پروتز مفید است.

فعالیت های شدید مانند جهش های شدید و یا قرار دادن مفصل ران در انتهای دامنه حرکتی خطرناک است و عمر پروتز را کم میکند ولی راه رفتن زیاد و قویتر کردن عضلات ران و لگن و کمر عمر پروتز را زیاد میکند.

کلا اگر پروتزی که بکار رفته جنس خوبی داشته باشد و اگر عمل جراحی که برای بیمار انجام شده کیفیت خوبی داشته باشد و بیمار هم رعایت مراقبت های بعد از جراحی را به درستی انجام بدهد آمارهای جهانی نشان میدهند که از وقتی جراحی انجام میشود هر سال نیم تا یک درصد پروتز ها خراب میشوند.

معنای این حرف این است که اگر ده سال از جراحی بگذرد و همه چیز خوب باشد 5 تا 10 درصد پروتز ها قاعدتا باید خراب شده باشند و بقیه آنها باید بدون مشکل به کار خود ادامه دهند.

وقتی بیست سال از جراحی میگذرد 10 تا 20 درصد پروتزها قاعدتا باید خراب شده باشند و بقیه باید سالم باشند. این یعنی 80 تا 90 درصد پروتزها تا 20 سال را میتوانند عمر کنند.

پس میبینیم که عمر پروتز لگن یک عدد ثابت نیست ولی میتوان گفت اگر جراحی با تکنیک درستی انجام شود و پروتز مناسبی بکار برود قاعدتا تعداد بسیار زیادی از پروتز ها باید عمر بالای 20 و 30 سال داشته باشند.